"...วิถีชีวิตที่พวกคุณเลือกเดินมาทางนี้(เป็นหมอ)...ก็คงคิดที่จะเป็นที่พึ่งของคนเจ็บไข้ได้ป่วยนั่นหล่ะถูกแล้ว...นับว่ามีจิตเจตนาที่เป็นบุญเป็นกุศลน่าอนุโมทนาเป็นอย่างยิ่ง...แต่ก่อนที่จะให้คนอื่นได้พึ่ง พวกคุณจำเป็นที่จะต้องพึ่งตัวเองให้ได้เสียก่อน...คือนอกจากจะขยันมุ่งมั่นใฝ่หาความรู้ในทางวิชาการแล้ว พวกคุณจะต้อง เข้มแข็งมากทั้งร่างกายและจิตใจ...โดยเฉพาะทางด้าน "จิตใจ" นี่แหละสำคัญที่สุด...ตาผ่านรูปให้เฉย ๆ หูก็ผ่านเสียงให้เฉย ๆ แต่ตัว "ประมวลผล" ที่อยู่ภายในนี่แหละที่จะนำทุกข์หรือสุขมาให้พวกเรา ๆ ท่าน ๆ ทั้งหลาย...พวกคุณจะต้องทนต่อ "แรงกดดัน" จากหลากหลายเรื่องราว หลากหลายผู้คน มากกว่าคนธรรมดาทั่ว ๆ ไป ถ้าพวกคุณไม่ "นิ่ง" (จิตใจ) นั่นหมายถึง "ความเสี่ยง" ของชีวิตคนไข้ ของคนตกทุกข์ได้ยากที่หวังมาพึ่งวิชาความรู้...ความเมตตา...ความเอื้ออารีของพวกคุณ...จงจำไว้อยู่เสมอ "เราไม่สามารถไปบังคับสรรพสิ่งให้ได้ดั่งใจเราเสมอไป เรามีสิทธิ์เพียงแค่รู้จักบริหารจัดการตัวเองให้สามารถอยู่ร่วมกับสรรพสิ่งที่ไม่ "เสถียร" ไม่จีรังยั่งยืนแปรปรวนเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ให้ได้เท่านั้นแหละ"...อย่างคนนั้นไม่ดี คนนี้ไม่ดี ก็เลยทำให้เราทุกข์...ต้องให้ "เขาเหล่านั้น" หรือ "สิ่งเหล่านั้น" ปรับตัวเข้าหาเราให้ได้ดั่งใจเราซะก่อน เราจึงจะพอใจจึงจะมีความสุข...ชาตินี้ก็..."ฝันได้แต่อย่าหวัง" หล่ะนะ...คนไม่ดีทำสิ่งไม่ดีมันก็ถูกแล้ว...Standard ของคนเลวก็ต้องทำเลว...ถ้าเขาทำดีเขาก็ต่ำกว่ามาตราฐานของเขาแล้ว...ที่สำคัญเราอยู่ร่วมกับคนที่มีกิเลสด้วยกันมากกว่าอยู่ร่วมกับผู้หมดกิเลสแล้ว การกระทบกระทั่งกันย่อมจะมีบ้างเป็นธรรมดา...เพราะคนมีกิเลสมันก็ผิดพลาดได้ด้วยกันทั้งนั้นแหละไม่ว่าเขาหรือเรา...ตรงนั้นเขาอาจจะด้อย ก็เลยดูเหมือนว่าเราจะดี...แต่ในส่วนที่ดีของเขา เราอาจจะด้อยก็ได้...ซึ่งความจริงแล้วไม่ว่าคุณจะดีหรือเลวปฏิบัติธรรมหรือไม่ปฏิบัติธรรม คุณก็จะต้องประสบพบเจอกับทั้งสองอย่าง คือ ทั้งคนดีหรือคนเลว ทั้งสิ่งดีหรือสิ่งเลว...มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว...เพราะฉะนั้นอะไรที่พอจะพูดจะคุยกันได้ก็พูดคุยกันไป หากพูดไปแล้วจะเป็นเหตุให้เดือดร้อนวุ่นวายก็เว้นซะ...เขายอมรับเรา เราก็คุยด้วย ก็คบหาสมาคมกันไป...หากเขาไม่ยอมรับเราก็เป็นสิทธิ์ของเขา ก็อย่าไปยุ่งกับเขาอย่าไปละเมิดเขา...มันก็จบ !!!
             อย่างพระพุทธเจ้า พระองค์ไปบิณฑบาต พระองค์ก็ไม่ได้ถามชาวบ้านว่า..."ดูก่อนคุณโยม!... คุณโยมหมดกิเลสแล้วหรือยังจึงมาใส่บาตรตถาคตนี่ ? " หรือว่า "เอ! พระอรหันต์อยู่ที่ไหนหนอ เราตถาคตจะไปโปรด..." พระองค์ก็ไม่ได้ว่าอย่างนั้น...พระองค์ก็ไปโปรดคนมีกิเลส...พระองค์ก็เมตตาสงสารคนที่มีกิเลสนี่แหละ ถ้าพอจะบอกได้สอนได้ พระองค์ก็ทรงบอกทรงสอน หากบอกไม่ได้สอนไม่ได้ก็ทรงอุเบกขา วางเฉยไม่ไปซ้ำเติมใครให้เดือดร้อน..
             ...แล้วพวกเรา ๆ ท่าน ๆ ทั้งหลายที่กิเลสยังมีอยู่เต็มหัวใจ แต่ยังไปรังเกียจดูถูกเหยียดหยามคนมีกิเลสด้วยกันจนเกินไป มันก็คงจะมีแต่ "ทุกข์" กับ "ทุกข์" เท่านั้นแหละ อย่าว่าแต่ชาตินี้เลย ต่อให้ชาติหน้าภพหน้าก็ยัง "ทุกข์" อีก...ถ้ายังไม่เปลี่ยนมุมมองใหม่ เปลี่ยนกระบวนการคิดใหม่ซะเดี๋ยวนี้..."                                                                                                                                                                            

                                                                                         (บางตอนในการบรรยายธรรม โดย ท่านพระอาจารย์อังคาร  อัคคธัมโม)